اﻧﺮژي زﻣﻴﻦ-ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ (Geothermic Energy)

زﻣﻴﻦ ﺳﻴﺎرهاي زﻧﺪه و از ﺑﻴﺮون و درون، در ﺣﺎل ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اﺳﺖ. ﻣﺮﻛﺰ زﻣﻴﻦ، از ﺳﻴﺎﻟﻲ ﻣﺬاب و ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺳﻄﺢ آن، درﻳ ﭽﻪﻫﺎي اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﻛﻨﺘﺮل اﻳﻦ ﻓﺸﺎر و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﺪن ﭘﻮﺳﺘﻪ، 5 وﺟﻮد دارد. اﻳﻦ درﻳﭽﻪﻫﺎ –ﻛﻪ آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ- اﻧﺮژيﮔﺮﻣﺎﻳﻲ اﻋﻤﺎق زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﻲدﻫﻨﺪو ﻫﻤﻮاره در اﻃﺮاﻓﺸﺎن، ﭼﺎﻫﻬﺎ و ﭼﺸﻤﻪﻫﺎي آب ﺟﻮﺷﺎن و آﺑﻔﺸﺎﻧﻬﺎي ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲآﻳﺪ.

اﻧﺮژي زﻣﻴﻦ-ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ از ﮔﺮﻣﺎي ﺗﺠﺰﻳﻪ ي ﻣﻮاد ﭘﺮﺗﻮزا و واﻛﻨﺸﻬﺎي ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﻣﺮﻛﺰ زﻣﻴﻦ، ﻫﺴﺘﻪ ي ﻣﺬاب ﻛﺮهي زﻣﻴﻦ،

 ﭘﺪﻳﺪهي ﻛﻮﻫﺰاﻳﻲ و ﻓﺸﺎر ﻃﺒﻘﺎت ﺿﺨﻴﻢ در ﺣﻮﺿﻪ ﻫﺎي رﺳﻮﺑﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آﻳﺪ. اﻳﻦ ﮔﺮﻣﺎ را ﻣﻲ ﺗﻮان ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﻪﻣﺎﺷﻴﻨﻬﺎي ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ داد ﻳﺎ از آن ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺖ، و ﻳﺎ آن را ﺑﮕﻮﻧﻪ اي ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ، در ﺻﻨﻌﺖ ﺑﻜﺎر ﺑﺮد. اﻣﺮوزه از اﻳﻦ اﻧﺮژي

ﺑﺮاي ﻓﺮآﻳﻨﺪﻫﺎﻳﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺸﻚ ﻛﺮدن، ﺗﺒﺨﻴﺮ، ﺗﻘﻄﻴﺮ و ﺳﺮﻣﺎﻳﺶ و ﮔﺮﻣﺎي ﻣﺤﻴﻄﻬﺎي ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺑﻬﺮه ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ و ﻣﻨﺎﻃﻘﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﻧﻴﺮوﮔﺎه زﻣﻴﻦ-ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ در آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﺟﺎذﺑﻪﻫﺎي ﮔﺮدﺷﮕﺮي و ﺗﻔﺮﻳﺤﮕﺎه ﺗﺒﺪﻳﻞ  ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻫﻢاﻛﻨﻮن ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻜﺎرﮔﻴﺮي اﻳﻦ اﻧﺮژي ﻫﻨﻮز ﺗﻮﺟﻴﻪ اﻗﺘﺼﺎدي ﻧﺪارد، ﺑﻴﺶ از 35 ﻛﺸﻮر ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﺣﺪود 20 ﻛﺸﻮر ﺑﻄﻮر ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ از آن ﺑﻬﺮه ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ. اﻳﺮان ﻧﻴﺰ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ آﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻲ و ﻟﺮزه ﺧﻴﺰ ﺟﻬﺎن ﻗﺮار دارد، داراي ﻣﺨﺎزن زﻣﻴﻦ-ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻓﺮاواﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ و ﺳﺮﺷﺎرﺗﺮﻳﻦ آﻧﻬﺎ، در ﺳﺒﻼن، دﻣﺎوﻧﺪ، ﻣﺎﻛﻮ و ﺳﻬﻨﺪ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ در ﻛﻞ داراي ذﺧﻴﺮهي ﺣﺮارﺗﻲ ﻣﻌﺎدل ژول ﻫﺴﺘﻨﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻧﻮاﺣﻲ ﻛﺸﻮر ﻣﻲﺗﻮان ﺗﻔﺘﺎن، ﺑﺰﻣﺎن، ﻛﺮﻣﺎن، ﻃﺒﺲ، ﺷﻴﺮاز، ﻣﺮﻛﺰ اﻳﺮان و ﻣﺸﻬﺪ را ﺑﺮﺷﻤﺮد. ﮔﺮوه زﻣﻴﻦ-ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻧﻴﺮو، از ﺳﺎل 1371، ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎي ﺧﻮد را در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ آﻏﺎز ﻛﺮده اﺳﺖ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺰودي در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻳﺎدﺷﺪه، ﺷﺎﻫﺪ ﻧﻴﺮوﮔﺎﻫﻬﺎﻳﻲ از اﻳﻦ دﺳﺖ، ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد.